martes, 28 de junio de 2016

Ojos Verdes #13 Orgullo.

¡Feliz día del orgullo, lectores!
Quería aprovechar este día para celebrarlo con un ojos verdes, y revivir un poquito esto.
Para empezar, me gustaría hablar de lo amargo, ya que así puedo acabar con algo animado. Se que últimamente estamos de luto, La discoteca Pulse en Orlando, por ejemplo, fue tiroteada hace unos días. Era una discoteca de ambiente LGBTQ+. Aparte de esto, y de las noticias que se enseñan por los medios, hay miles de historias que nunca se enseñan. Y sí, hay casos particulares, y no siempre es de color gris.
El día del orgullo es un día que me parece genial que este. Es nuestro día. Pero espero no ser la única que se ha percatado de que es un día donde se asoma lo falso. Me explico. Hoy he visto a mucha gente por redes sociales colgando fotos de banderas de arco iris entre otros. Y la verdad es que me parece genial. Lo que no me parece bien es que hoy cuelguen fotos del tipo y que mañana vuelvan a  "Ser gay es una enfermedad mental" "Ser bisexual es ser vicioso" y cosas por el estilo.
El amor es amor, y hoy es un día para celebrarlo. Para celebrarnos. No para colgar fotos de postureo y seguir siendo un capullo.
 No esta bien intentar imponer lo que tu piensas a otros, pero es que esto es respeto. Te puede gustar más o menos que alguien sea X. Pero es la vida de ese alguien, y no tienes derecho a querer cambiarla porque a ti no te guste. Repito, es simplemente respeto a la identidad de cada uno.
Pero lo más triste es que esa aceptación parece sacada de una utopía.
Aunque bueno, para subir un poquillo el color de la entrada, hoy es nuestro día. Y aunque tenemos que romper estereotipos, que sepas que si te sientes en uno de ellos, eres aceptado igual. Que cumplas un estereotipo no te hace inferior. Así que hoy a gritar, saltar, bailar, y celebrar como más guste. Estés "dentro del armario" o no. Seas quien seas. Sal a la calle y celebra quien eres.
¡El amor gana!

¡Nos leemos pronto!

domingo, 12 de junio de 2016

Relato (en catalán)

Hola chicos! Hoy os traigo un relato que escribí hace bastante. Es en catalán ya que fue un trabajo que teníamos que hacer para esa misma clase, y la verdad es que estoy tan orgullosa que quiero compartir el relato con vosotr@s. Era muy simple, nos dieron una fecha o hecho histórico, una frase para empezar, y otra para acabar. Espero que os guste...

*

Any 1912, un vaixell salpa del port de Southampton...

Recordo el moment en el que  pujàvem la rampa. Jo anava amb el meu vestit blanc, i tu anaves amb un esmòquing sense arreglar, com un nen petit que es volia quedar a casa. El moment en que les nostres mirades es van creuar, vaig sentir un foc que podria cremar sencer l’Amazones, però teníem un camí destinat: tu trobar-te en la bella Amèrica i jo ser estudiant d’art.

La mirada que el meu pare et va dedicar, no li havia vist mai. No era odi, no era ràbia, però certament no eres apreciat.  El rubor a les meves galtes feia joc amb la teva americana, i el meu somriure jugava amb els teus ulls afalagadors. Podria fer mil i una metàfores comparant-los amb el mar. Podria banyar-m’hi cada dia i amb els peixos de les teves ninetes ballar. El teu cabell amb el vent viatjava, mai escapant-se, al teu cap ancorats. Eren la bandera, de castanys reflexes, que al meu cor vas clavar. Les teves mans, mare meva, les teves mans eren fetes a mida, com si un artista les haguera dissenyat. Tu mateix i la teva presència eren pur art.

Recordo quedar-me la meva cambra aquella nit. Vaig treure el meu llibre de dibuix, i em vaig disposar a dibuixar les teves faccions, gairebé dignes d’un Deu. El llapis es movia casi sol per el paper, intentant capturar la teva essència en l’espai en blanc. El petit somriure que s’escapava dels meus llavis delatava el delicte del que n’eres autor: vas robar-me el cor, el somriure, l’anima, i també la inspiració. Només tu ocupaves els meus pensaments aquella nit d’abril.

Crec que mai havia sentit el meu cor bategar més ràpid que en el moment en el que vaig veure la petita nota volar per sota la meva porta. Hi llegia: “He sentit el que has sentit tu, t’espero rere la cuina, quan tot hagi dormit.”. Era conscient que era teva. La teva lletra parlava de tu. Tenia tantes preguntes, que m’agradaria fer-te, que es van quedar en l’oblit de la nit estrellada, quan vaig sentir la teva respiració sobre els meus llavis, com un fantasma que es vol  esfumar, fins que el teu palmell, a la meva galta, junts els van arrossegar. Juro, per tot el que tinc i estimo, que en aquell moment ningú no ens podria separar.

Al matí, el gust dels teus llavis perdurava, com un pessigolleig que no volia marxar. Els meus dits, que els dibuixaven, dubtaven que tot allò hagués passat. Semblava  màgia, dolça màgia, tenia la sensació de que tot allò no era real. Quan vaig sortir de la meva cambra, i amb els teus llavis vaig topar, vaig sentir por, alegria i tristesa, de les nostres famílies ens havíem d’amagar. No era pas Romeu i Julieta, però era igual d’amarg. Les nostres famílies no es coneixen, i tu anaves sense acompanyant. Però pensaven que ens podien controlar. Vam fer aquella promesa silenciosa, que només nosaltres sabríem desxifrar; cada dia, sota la llum de les estrelles ens podríem retrobar.

I mentre el Sol brillava jugàvem a ser desconeguts, però de nit tot era una historia diferent. Ens escapàvem amb cautela, l’adrenalina era una droga, gairebé més forta que les ganes de tenir-te al meu costat. Els teus ulls eren fixes a les estrelles, mentre els meus no deixaven la teva pell. Les teves dents prenien el meu llavi inferior, amb passió i tendresa, i la calor es deixava notar. Els nostres cabells salvatges amb el vent s’enredaven. Qui necessitava erotisme, tenint les teves mans?

Recordo aquesta nit. La nit. Els nostres cossos ballaven al so de la música, com dues flames que no es volien apagar. Ens havíem arriscat a veure’ns quan tothom era de festa, fugitius enamorats. Era la cinquena nit que ens trobàvem i era una rutina a la qual em volia acostumar. Ens il·luminava la llum ocre i taronja que venia de saló, encara que la llum de la lluna era la nostra il·luminació predilecte. Érem de porcellana sota el blanc focus. Ens sentíem protagonistes de la nostra historia.

Fins que el vaig veure. Es posava majestuós sobre l’aigua, l’iceberg que canviaria el nostre destí. L’orquestra no deixava de tocar. El blau dels teus ulls s’apagava; Ja no eren com el mar, oh no. Ara eren foscos, com un pantà estancat, sense vida. La teva cara, sempre amb un somriure impecable, ara era una mescla de por i sorpresa. Ens vam mirar als ulls, la por es barallava amb la tendresa, i com a acte reflex ens vam besar. Era com el primer cop, la teva ma a la meva galta, com dos imants que no es poden separar. Aquest cop, però, tenia un cert regust a amargura. Les llàgrimes corrien salvatges per les nostres galtes, i no ens sortia ni sanglotar. Front en front i les mans a les galtes, els ulls clavats en l’altre, els temps volíem parar. El cop, l’alarma i els crits son un record que no podré oblidar.

I no se si han passat 2 hores o 12, i tu ets perdut en algun lloc al mar. Ens han arrencat l’un de l’altre, i no t’has pogut salvar. M’agradaria tenir-te aquí, o amb tu haver-me submergit. No vull estimar, no vull enamorar-me si tu no ets amb mi. No vull dir-te adéu. No en soc capaç. Quan em van arrencar dels teus braços, una part de mi et vas emportar. Potser és per això que em sento tant buida, potser la meva anima et vas emportat, potser en aquesta nit estrellada, la meva anima s’ha convertit en mortal.

I ara me n’adono. Tot això estava destinat. Dalt d’una petita barca, o en quelcom  lloc dins al mar, al pujar en el bell Titànic, la nostra sentencia havíem signat. En aquell vaixell, havíem perdut la discòrdia, estàvem atrapats, i no teníem escapatòria.

jueves, 21 de abril de 2016

Ojos Verdes #12 Educación.

A veces creo que la gente que nos prepara no está bien preparada. No, no estoy hablando de profesores enchufados en alguna materia por X razones. 
Durante estos 4 años de ESO, me he dado cuenta que muchas veces solo están preparados para el dolor físico. Y cada vez lo pienso más. ¿Porqué saben que hacer cuando una persona está llorando, pero no saben que hacer cuando una persona tiene un ataque de ansiedad?
Es normal que si alguien no se encuentra físicamente bien se quede en casa. Pero hay tal estigma alrededor de enfermedades como la depresión que suena raro decir "hoy no voy a ir a clase (o a trabajar) porque no estoy emocionalmente bien".  
Cuando tienes una escayola todo el mundo parece querer firmarla. Pero cuando no es físico parece que la mayoría giran la cabeza y miran a otro lado. 
Y he oído a profesores decir "Al final tendremos que tomar un cursillo o algo." cuando no han sabido que hacer en una situación como las anteriores. 
Ya desde primero o segundo deberían trabajar algunas enfermedades como la ansiedad o la depresión, porque nunca sabes cuando te puede tocar, y personalmente, cuando no sabes que te esta pasando y por ejemplo, no puedes respirar, o te sientes paralizado, te asustas y mucho. Además de la influencia que tienen  sobre nosotros en el día a día, que es más fuerte de lo que creemos. 
No se trata de idealizar las enfermedades mentales, simplemente normalizarlas dentro de lo que cabe. 

¿Cuál es vuestra posición en este tema? Y, si estudiáis magisterio, ¿os parece que deberían cubrir algo más el tema?   

martes, 12 de abril de 2016

20 Songs Tag

Hola lectores!
Hoy os traigo el 20 songs tag (sí, lo se, voy 1000 años tarde), pero me apetecía mucho hacerlo. El tag no es muy complicado, y no tiene reglas. No me enrollo más, aquí va el tag!

1- Canción Favorita.

No tengo canción favorita, pero si tengo que elegir una es Teenage Dirtbag, de Wheatus.

2- Canción que más odias.

La verdad es que esto va mucho por épocas, pero así de manera general no me gusta nada el reggeaton. Alguna canción se salva, pero me no me gusta nada.

3- Canción que te pone triste.

Definitivamente You lost me, de Christina Aguilera.

4- Canción que te recuerde a alguien.

The A Team, de mi queridísimo Ed Sheeran. Le tengo mucho cariño a esta canción.

5- Canción que te ponga feliz.

Something's Gotta Give de All Time Low me pone siempre una sonrisa en la cara.

6- Canción que te recuerde a un momento específico.

Now that we found love de Heavy D & The Boyz feat. Aaron Hall. Fue la canción que baile en la audición para entrar en el grupo de competición, y ay.

7- Canción cuya letra te sabes a la perfección.

Casi todas las canciones que conozco. No me puedo decidir. Pero para decir una, Let it go, de James Bay.

8- Canción que te haga bailar.

A ver, yo amante incondicional del baile, sí que aquí no puedo escoger una. Si la canción me gusta, y la puedo bailar aunque sea dando brincos, para mi ya es bailable.

9- Canción que te ayude a dormir.

Cualquiera que suene. Pero las versiones en piano de las BSO de películas son casi como una nana si estoy cansada.

10- Canción que te gusta en secreto.

I don't fuck with you, de Big Sean. La uso mucho para la broma pero en realidad me gusta.

11- Canción con la que te sientes identificado.

Indiscutiblemente, Here de Alessia Cara. Es tan yo, por dios. También Jet Black Heart de 5 Seconds of Summer, y Gasoline de Halsey.

12- Canción que solías cantar y ahora odias.

Cheerleader de OMI. No puedo con esa canción, me pone muy nerviosa oírla.

13- Canción de tu disco favorito.

No tengo un disco favorito, la verdad. Pero uno de mis favoritos es Death of a bachelor, de Panic! At the Disco, y la canción Crazy= Genius.

14- Canción que puedas tocar con algún instrumento.

La intro de Star Wars en el xilófono. JAJAJAJAJAJA. En serio, puedo tocarla.

15- Canción que te gustaría cantar en público.

Back to black de la gran Amy Winehouse. Ojalá tener la voz para cantarla.

16- Canción que te gusta para conducir.

No conduzco, pero una que me motiva mucho para andar es Yoncé de Beyoncé.

17- Canción de tu infancia.

La de Coooorazón Latinooo.

18- Canción que nadie espera que te guste.

No es que nadie lo espere, pero es que es un poco raro... Shine de Take That.

19- Canción que quieres que suene en tu boda.

Bueno, tengo una larga lista de canciones de Ed Sheeran que me gustaría que sonaran. Pero Tenerife Sea. O Wake me up. También me encantaría Lucky de Jason Mraz o Valerie de Amy Winehouse.

20- Canción que quieres que suene en tu funeral.

No miris enrere de Teràpia de Shock.

También voy a nominar a unos cuantos blogs, pero feel free de hacerlo si queréis hacerlo!
Estos blogs son:
Tridente Literario
Breathing a thousand words
Boulevard de Libros
Book Passion
Alas de un ángel lector
La estantería de Pau Smiles
Esther is currently reading
Libros de Eva
Paraula de Mixa
No són només paraules 
Y finalmente, a mi padrino de Distrito Literario

Y vosotros, ¿como contestaríais a las preguntas?
Espero que os haya gustado, nos leemos pronto!


martes, 5 de abril de 2016

¿Cambios? ¿Estoy en una revista?

Sí chicos. ¡Sigo viva!
Siento que el blog este muerto tanto tiempo, pero he estado ocupada. Este curso me estoy dejando cuerpo y alma en aprobar con buenas notas, y eso significa que tengo poco tiempo para otras cosas. También, estoy en un grupo de competición (de baile) y esto significa que tengo menos tiempo el fin de semana. He estado en Italia unos días (entrada coming soon) y la verdad es que me ha ayudad a desconectar mucho.
Tengo que anunciaros también un par de cosas.
Primeramente, y después de debatirlo mucho, he decido que el blog será ampliado. Sigue siendo Berts feat. Books, pero hay una ampliación en cuanto a contenido se refiere. No solo habrá todo lo que hay ahora, si no que también podréis encontrar recomendaciones, cine, teatro, más opinión, contenido variado, puede que alguna que otra colaboración, más entrevistas, sorteos, nuevas secciones, ... En fin, que el blog va a dar un cambio radical!
Otra cosilla, es que, tachan, ESTOY EN UNA REVISTA LITERARIA!
Había medio estado en una ya, y la verdad es que no me gustó mucho la experiencia, de hecho no llegué al primer número. Esto me echo un poco para atrás, pero después de ver el buen rollo y lo bien que estaba en esta revista, decidí quedarme. También en ella trabajan personillas con blogs literarios, y estoy muy orgullosa de presentaros, ¡EL PRIMER NÚMERO DE UNIVERSOS LITERARIOS!
Hay que dar las gracias a los jefazos que tenemos por el trabajo que han hecho, y como han administrado la revista. Estamos todos muy cómodos, y la verdad es que estoy encantada con los resultados y con el ambiente de la revista. También quiero deciros que hay plazas abiertas si queréis uniros a nosotros en este proyecto. Podéis contactarnos vía Instagram o Twitter y os daremos la información que haga falta.

Bueno lectores, esto es todo por hoy, nos leemos muy prontito!


miércoles, 10 de febrero de 2016

20 series tag

Hola hola! Qué tal todo? 
Sí, ya se que el blog esta en hiatus hasta marzo, pero he visto este tag rodando por Internet y la verdad es que no me he podido resistir a hacerlo. 
Me encanta ver series. Si me conoces, sabes que me obsesiono con muchas series, y cuando tengo tiempo soy de esas personas que ven 3 temporadas en un fin de semana. Intentaré con todo mi ser que no haya ningún spoiler en la entrada!

1- Serie favorita

Mi serie favorita, sin duda alguna es SKINS (la versión británica). Es una serie que vi muy rápido, y que me marcó muchísimo. Es cierto que la tercera generación, en mi opinión perdió mucho carisma y no es tan buena como las 2 generaciones anteriores. Es una serie que me hizo reír en algunos momentos, pero también me hizo llorar y me enseño la vida desde diferentes puntos de vista. El hecho de que la serie sea protagonizada por diferentes adolescentes y tan diferentes pero tan iguales a la vez te ayuda a ponerte en el sitio del personaje. De verdad que no tiene desperdicio, 100% recomendable.

2- Serie que te da vergüenza admitir que ves

No me da mucha vergüenza en verdad, pero si que puede parecer un poco friki para algunos. Si estoy aburrida en casa, y no me apetece ver nada en especial, lo más probable es que vea algún viejo episodio de alguna serie del Disney Channel de antes. La más frecuente es Hannah Montana #Sorrynotsorry

3- Personaje favorito

Esta pregunta es una de esas que no me gusta que me hagan, porque me cuesta decidirme. Pero si hay un personaje al que le tengo mucho cariño es al Doctor Spencer Reid, de Mentes Criminales. No solo es su personalidad, pero me parece un personaje muy poco apreciado. A la mayoría les gusta Spencer porque es muy mono físicamente, pero es más que una cara bonita. Además tiene una voz muy bonita (la original of course), de esas que podrían hablar y hablar, y no te cansarías de oír nunca. 


4- Serie a la que te has enganchado y no te lo esperabas

Soy una persona muy miedosa, de esas que tiene que abrir todas las luces a su paso para ir al baño por la noche. American Horror Story me tiraba mucho para atrás, y no solo por el título, si no por fotos y cosas que había visto. Pero me decidí a ver la serie, empezando por la tercera temporada, que es la mas light. Al principio me traumaticé un poco, pero luego me enganche mucho.




5- Con que personaje cambias de canal

Más que un personaje, es una serie. Al principio pues no estaba mal, pero no me gusta nada de nada Gym Tony. Aunque tiene personajes que son buenos, me parece una serie muy vulgar y una soberana tontería.



6- Qué serie de TV quieres protagonizar

Repetimos con Mentes Criminales, pero me encantaría formar parte del equipo. No me gusta nada la sangre y los muertos, lo reconozco. Pero es muy interesante como perfilan a un criminal desde sus víctimas, como se complementan entre todo el equipo, y como van montando un rompecabezas a vida o muerte a contrarreloj. Son como una familia. Ves facetas de mucha gente, crímenes con historias anteriores, historias retorcidas y otras más suaves. Me gustaría tanto estar ahí y vivir el proceso en primera persona!


7- Serie de tu infancia 

Ahora sería muy fácil poner al Detective Conan o Las Tres Mellizas. Pero si hay una serie que recuerdo con cariño es Heidi. Hay mil series más de mi infancia, pero Heidi me gustaba mucho. 



8- Crush de TV

Mira que yo con el tema tener un crush, empiezo y no termino. Pero EVAN PETERS POR DIOS MIOOOOOO. Me parece un muy buen actor, ya que los personajes que le he visto interpretar no son especialmente fáciles. Es un crush bastante superficial, lo reconozco. Pero no me diréis que no es muy mono. Sus hoyuelos y su pelo me encantan. Mucho. Además de Evan podría empezar a nombrar personajes y actores, pero no acabaríamos nunca. 



9- ¿Alguna vez te has puesto de tono de llamada la canción de una serie?

La respuesta es sí. Durante mucho tiempo mi tono de llamado fue el opening de Dr. Slump. 


10- Qué serie has abandonado después de muchas temporadas

Aunque sigo siendo bastante fan de la serie, las últimas temporadas de Glee me parecieron bastante infumables, la verdad. No era lo mismo.



11-¿Has forrado tu carpeta con fotos de series?

Forrar lo que es forrar, no. Sí que llevaba fotos pegadas de Polseres Vermelles (Pulseras Rojas) y cosillas por el estilo, pero con una serie nunca la he forrado. 

12- La mayor locura que has hecho por una serie

Otra vez con Polseres Vermelles, la cadena que lo emitía por primera vez (la versión original, vamos) había organizado un concurso para regalar entradas para el preestreno de la segunda temporada. Y yo como fan incondicional me apunte. Mandé algo que era bastante personal para mí, y tachaaaan! Gané una de las entradas para ir. Conocí a algunos de los actores, y algo que llevaré conmigo fue conocer a Albert Espinosa, creador de la serie. 
13- Malo favorito

No es malo malo, pero un personaje bastante hijo de puta pero que se gano mi corazón es Cook de Skins. Sí, era un egoísta, un rebelde, y una de esas personas que si las ves por la calle, vas a la otra acera. Pero lo que hizo al final de la cuarta temporada... me llegó. Creo que desde el principio, el no quería ser malote, simplemente tenía un muro que no quería romper. 



14- Serie que le gusta a todo el mundo menos a ti

Me vais a matar, pero no me llama para nada Shadowhunters. No creo ni que la empiece, vaya. 

15- Mejor final de una serie

El final de una serie, tiene que estar a la altura de esta. Y para mí, un final que me ha gustado mucho, ha sido el final de FRIENDS. Es una serie que no he visto en su momento, por obvias razones, pero que me parece que tiene un buen final y que supo cerrar muy bien la serie. 


16- Mejor piloto de una serie

No es el mejor, porque no puedo escoger uno, pero un piloto que creo que esta muy bien hecho es el de Merlí, una serie catalana que pronto se estrena en La Sexta. El piloto introduce muy bien la historia y no te lo cuenta todo en un capítulo. 
17- ¿Has visto alguna serie dos o más veces?

He visto series más de dos veces, aunque no es algo que me entusiasme. 

18- Serie pendiente. 

Tengo 3 series que quiero ver ya de ya: Game of Thrones, Supernatural y Shameless. 



19- Pareja favorita (OTP)

KLAINE. KLAINE. KLAINE. Aquí sería muy típico poner a Tate y a Violet, o a Effy y Cook o a un montón de relaciones muy shippeables. Pero mis favoritos son Klaine, Kurt y Blaine de Glee. No solo son como muy algodón de azúcar en su medida, pero no era para nada una relación tóxica. Tenían sus altos y sus bajos, pero no era un romance de los que te cansan.



20- Frases de serie con las que te has obsesionado

El "Oh wow, lovely." de Cassie Ainsworth es de mis favoritas. 
Sheldon Cooper dice algo muy bueno el 98% de veces que abre la boca. 
Prácticamente todo el guión de Polseres Vermelles.
Y de mis momentos favoritos es el "This is calm, and it's 'Doctor'"de mi querido Spencer Reid.



Espero que os guste el tag, no nomino a nadie! Nos vemos pronto! 
 

jueves, 21 de enero de 2016

Ojos Verdes #11 Amarna Miller

Hola chiquis! Esto es una pequeña despedida, ya que me tomo unas vacaciones hasta marzo, para poder leer, reseñar y dedicarme un poco de tiempo a mi misma.
Pero antes, quiero dejar esta entrada aquí, porque es algo que me apetece escribir, y sí, es posible que esta entrada traiga algo de polémica.
El otro día, como de costumbre, estaba en youtube, y en eso de que vas de vídeo en vídeo, acabé en el Rincón de Pensar, un programa de Antena 3 presentado por Risto Mejide. El vídeo en concreto era un fragmento a la entrevista a Amarna Miller. Por si no la conocéis, Amarna es una actriz porno española. Cuando acabé el vídeo decidí mirar las otras pues me pareció muy interesante.
Como feminista tengo que decir que no tengo nada en contra de los y las trabajadores/as sexuales, siempre y cuando no sea ofensivo (en el sentido de que siempre haya consentimiento, y que ninguno de los respectivos individuos trabajen bajo condiciones en las cuales no se sienten cómodos).
Si sois como yo, muchas veces lees los comentarios de la gente, y me di cuenta de lo idiota que llega a ser la gente. Había comentarios positivos, claro. Pero me costó encontrarlos.
Hay una cosa que no me queda clara. ¿Por que el hecho de ser un trabajador sexual te hace tonto?
Amarna, como muchas otras personas en el mundillo, no son menos inteligente. Tonto es aquel que se esconde detrás de un ordenador para soltar semejantes tonterías. De hecho, en un momento de la entrevista, Amarna cuenta la razón de su nombre, y tiene que ver con historia del arte, y en realidad es muy interesante. Es una persona que sabe lo que hace y que trabaja con sus condiciones, lo que me parece muy acertado. Hay un momento de la entrevista donde habla de los controles de ETS en América. Cuenta como ahí si hay un actor o actriz enferm@, se paran los rodajes, y que eso implica una seguridad mayor a la hora de grabar. Pues una de sus misiones es traer ese sistema a Europa, ya que en Europa el sistema es seguro, pero no tan efectivo.
Todo esto me lleva al fenómeno paranormal llamado Slut Shaming. Como la misma palabra dice, el Slut Shaming es cuando tachas a una persona de guarra por algún motivo. Sin ir más lejos, hay muchos centros educativos donde si llevas ni que sea una falda o unos shorts cortos son capaces de mandarte a casa porque, según ellos, distrae a los chicos. ¿Y si enseñan a no sexualizar a niñas y no las castigamos por llevar la ropa que quieran?
O la misma Amarna y otras actrices porno. ¿Por que ellas son unas guarras y Nacho Vidal es el puto amo?
Es un poco injusto la verdad. El cuerpo de cada uno, es cosa de su persona. Tú decides que haces con tu cuerpo, y nadie debería decirte que tienes que hacer o dejar de hacer.
Para acabar, quiero aclarar que esto no es en contra del sexo masculino. De verdad que hay tíos que son un trozo de pan, y al menos tienen respeto.